Endo Stories – Laura

Ik ben Laura, 28 jaar en ik woon al heel mijn leven in Opwijk. Na mijn opleiding als juriste ben ik aan de slag gegaan als consultant bij Deloitte. In november 2020 ben ik in bijberoep mijn eigen zaak, Anonymous Albert, gestart.

Naast het uitbouwen van een eigen zaak kan ik enorm genieten van een boek of een avondje Netflix. Een bezoekje aan een goed restaurant met vrienden mis ik niet graag, want zelfs vegetariërs kunnen nog genieten van lekker eten ?.

Dankzij corona hebben mijn verloofde en ik besloten een puppy in huis te halen. Niet zomaar een puppy maar een Deense dog-puppy, je weet wel, die honden die uiteindelijk zo groot worden als een pony. Zijn naam is Donnie en ik ben waarschijnlijk nog nooit in mijn leven zo verliefd geweest als op hem (niet aan mijn verloofde verklappen)!

ENDOMETRIOSE TRAJECT

Ondertussen moet het ongeveer 9 jaar geleden zijn dat ik, toen nog zonder het te weten, in aanraking ben gekomen met endometriose. Ik kan mij dat moment nog ontzettend goed herinneren want ik stond in de keuken van mijn ouderlijke woning en ik had mij net een kommetje cornflakes genomen als ontbijt. Met het kommetje in mijn hand kreeg ik opeens een immens pijnscheut in mijn onderbuik. De pijn was zo hevig dat ik het kommetje losliet en het in stukken uit elkaar sprong op de grond en ik mij moest neerzetten, tussen de melk en wakke cornflakes…

Mijn mama heeft al heel haar leven last van darmkolieken, dus ging de dokter ervan uit dat ik dat ook zou hebben. Ik heb jaren spasmomen ingenomen als ik last had van die pijnscheuten, maar veel leken die niet te helpen.

Vier jaar heb ik rond gelopen met het idee dat ik nu eenmaal regelmatig last zou hebben van mijn darmen en dat dat vanaf dan een deel zou zijn van mijn leven. Ik ging jaarlijks op controle bij de gynaecoloog, maar dacht er niet aan om hem daar iets over te vertellen, want de pijn ‘kwam van mijn darmen’.

Na enkele jaren, waarin goede, pijnvrije periodes werden afgewisseld met periodes waarin ik dagenlang in de zetel lag, opgerold in een bolletje omdat ik het gevoel had dat er duizend kleine en grote messen dwars door mijn buik gingen, besloot ik bij mijn volgende controle bij de gynaecoloog toch iets te zeggen over de pijn waar ik ondertussen al jaren mee kampte.

Hij sprak meteen over de mogelijkheid van endometriose en stelde een kijkoperatie voor, die al enkele weken later kon plaatsvinden. Ik, noch mijn omgeving, hadden ooit al gehoord van deze aandoening en omdat ik een vrij onregelmatige cyclus had, had ik nooit eerder de link gelegd tussen mijn pijn en mijn maandstonden.

In oktober 2016 ben ik voor het eerst geopereerd aan endometriose. De operatie leek een succes, waarbij alle verklevingen werden weggebrand en ik opnieuw pijnvrij door het leven kon.

Jammer genoeg verstreken er slechts enkele maanden voor de pijn opnieuw kwam opzetten. Ik begon mij wat meer te verdiepen in de behandelingen van endometriose en kwam vrij snel uit bij het specialisatie-team van het UZ Leuven. Een specialisatie-team met een wachttijd van ongeveer 10 maanden, enkel voor een eerste afspraak.

Ik heb toen getwijfeld of ik niet gewoon zou terug gaan naar mijn gynaecoloog, maar iets in mij deed mij toch beslissen een afspraak te maken bij het UZ en die 10 maanden gewoon af te wachten en opnieuw door te worstelen met pijn.

In april 2018 kon ik langs gaan voor een eerste afspraak in het UZ Leuven en kwam ik terecht bij dr. Meuleman, een echte pionier in het onderzoek en de behandeling van endometriose. Ik vertelde haar over de weg die ik al had afgelegd en de operatie die ik al achter de rug had. Uit mijn operatieverslag kon zij mij vertellen dat de techniek die door mijn gynaecoloog werd gebruikt een bijzonder verouderde en weinig doeltreffende techniek is. Het wegbranden van endometriose zorgt ervoor dat er een soort aslaag over de verklevingen wordt aangebracht waardoor deze inderdaad niet verder kunnen verspreiden over de baarmoederwand, maar daardoor zich net dieper in de wand gaan nestelen, omdat de haard van verklevingen zelf niet wordt weggenomen. Bovendien zorgt die techniek voor zware beschadigingen van de baarmoederwand en de plekken die aangetast zijn, zijn quasi permanent beschadigd en dat heeft een enorme impact op de vruchtbaarheid. In het UZ Leuven werken ze met een bestralingstechniek die de kern van de verklevingen wegneemt. Dit leidt tot een veel doeltreffendere behandeling én heeft een veel kleinere impact op de vruchtbaarheid.

Ik werd voor de tweede keer de operatiekamer binnen gerold in het najaar van 2018 en alle verklevingen op mijn baarmoederwand, holte van Douglas en darmen zijn toen weggenomen. Sinds dan heb ik, knock on wood, een pijnvrij leven.

DAGELIJKS LEVEN

Een jaar na mijn operatie ben ik op controle geweest en wees het onderzoek uit dat mijn baarmoeder zich quasi volledig had hersteld en dat kinderen krijgen voor mij zelfs een mogelijkheid was geworden, moest ik dat ooit willen.

Een kinderwens is iets dat ik doorheen de jaren en episodes van pijn achter mij had gelaten, maar het lichaam werkt op mysterieuze wijze en het is fijn om te weten dat ik die beslissing nu zelf kan nemen.

Ik merk nog steeds dat weinig vrouwen deze aandoening kennen en ik spreek er dan ook steeds heel open over, in de hoop dat ik toch iemand kan aansporen een afspraak te maken bij de gynaecoloog zodat ze op tijd een correcte diagnose krijgt.  

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Updates

(Behind) Endo Stories