Ik ben Valerie en ik koos ervoor om samen met mijn liefste moatje Christel op de foto te staan voor deze bewustwordingscampagne ‘Endo heb je niet alleen!‘
Christel: “Heel toevallig – of misschien niet – kruiste Valérie mijn pad als leverancier van werkkledij voor de organisatie waar ik werk. We raakten steeds vaker aan de praat tijdens afhalingen, het ging vanzelf. Op een gemeenschappelijke terugrit van de luchthaven, ontdekten we nog meer dat het klikte tussen ons. We deelden veel gemeenschappelijke interesses, waaronder wandelen.
De Dodentocht in 2018 zal me altijd bijblijven. We besloten deel te nemen ten voordele van de toenmalige vzw rond endometriose. Tijdens de tocht kreeg Valérie plots hevige pijnen en voelde zich ongemakkelijk. Ik wist niet goed wat te doen, behalve af en toe vragen: “Gaat het?” Maar haar toestand verbeterde niet en we moesten noodgedwongen stoppen. Hoewel ik had kunnen doorgaan, kon ik dat niet over mijn hart krijgen – samen uit, samen thuis.
Als vriendin was het vreselijk om haar zo te zien lijden en bijna niets te kunnen doen. Ik was ook onwetend: hoe voelt zoiets? Wat voor pijnen zijn dat? Endometriose – ik had er nog nooit van gehoord…
De onderzoeken volgden elkaar op, en Valérie deed er alles aan om een passende behandeling te vinden. Vanop de zijlijn zag ik haar moed en kracht – “waauw”, heb ik vaak gedacht. Ook bij integratieve therapieën zocht ze naar oplossingen en ondersteuning. Haar leuze was: nooit opgeven.
In mijn bijberoep als voetreflexologe kon ik gelukkig ook een steentje bijdragen. Ik kon haar pijn wat verzachten, de druk wegnemen, maar vooral ook een luisterend oor bieden, zodat ze haar emoties kon uiten. Er vloeiden veel tranen – van pijn, kwaadheid en het gevoel niet gehoord te worden. Wat een verschrikkelijke ziekte is dat toch 🙁
Ondanks alles vond ze de kracht om mee de vzw Behind Endo (Stories) op te richten en lotgenoten te ondersteunen. Na verschillende operaties, talloze onderzoeken en het openstaan voor integratieve behandelingen, ben ik zo blij te zien dat het nu veel beter met haar gaat.
Maar endometriose laat haar niet los, en ze blijft er zijn voor anderen. Ik ben ongelooflijk trots op Valérie – op haar doorzettingsvermogen, haar moed en het feit dat ze, ondanks haar eigen pijn, er altijd was voor anderen. Ze vroeg zelfs nog: “Hoe gaat het eigenlijk met jou?”
Haar steun in mijn eigen onzekerheden is ook een belangrijk deel van ons verhaal. Samen projectjes starten, elkaar steunen – dat is onbetaalbaar.
Ik ben enorm dankbaar dat we elkaar, jaren geleden, door puur toeval ontmoet hebben. Er voor elkaar zijn, doet echt deugd.”
Ik ben Valerie, 39 jaar en woon in Baardegem, samen met mijn vriend Ignace waarmee ik 14 jaar samen ben, en onze speelse kat Mambo.
Mijn verhaal kon je reeds lezen tijdens mijn deelname aan onze 1e bewustwordingscampagne in 2023 – Geef endometriose een gezicht
Daar werd tijdens onze tweede bewustwordingscampagne in 2024 een update aan toegevoegd – Geef endometriose een stem
En tijdens onze derde bewustwordingscampagne van dit jaar volgt er weer een update…
UPDATE 2024-2025
In de update van mijn deelname aan de campagne van vorig jaar kon je lezen hoe ik worstelde met de mentale impact van het ziekzijn, het jarenlang niet geloofd worden, het moeten afgeven van organen en dromen, de nog steeds aanwezige angst voor eventueel herval en nieuwe klachten…
Samen met nog enkele andere privéredenen zorgde er dit voor dat ik geen mentale ruimte meer over had voor andere endometriosepatiënten en hun verhalen, voor het vechten voor een beter beleid en zorg, voor de vzw toutcourt… Ik wou stoppen met de vzw. Ik wou rust. Ik wou tijd en ruimte om mij op mijn herstel te focussen. En dus vertelde ik Esmee dat we iemand anders moesten zoeken die mijn plaats innam om samen met haar de vzw verder te zetten. Esmee wou echter niet meer verder doen zonder mij… En dus deden we in onze dichtste endo-community een oproep naar hulp en versterking. Die kwam er na vele gesprekken met andere lotjes en daaruit bleek vooral dat ik nog hard nodig was om mee te begeleiden en verder koers te varen.
In de zomer van vorig jaar hadden we dan een BES vzw 2.0! ik was enorm blij dat het ons gelukt was om een warm en gemotiveerd team samen te stellen zodat de vzw kon blijven verder bestaan. We gingen het op een aanvaardbaar tempo aanpakken zodat de combinatie met werk en dagelijks leven voor iedereen haalbaar bleef. Alleen bleek na een paar maanden dat mijn mentale kracht echt OP was… Ik was de zomer en de zoektocht doorgesparteld op mijn laatste adem en dat wreekte zich tijdens de start van het najaar… Ik brak, kon niet meer, had echt nood aan rust en geen verplichtingen, geen andere ervaringsverhalen… Ik verwijderde mezelf uit alle lotgenotengroepen, stuurde mails door naar de rest van het beheer en lichtte hen uiteindelijk in dat ik het niet meer kon trekken… Ik noem het nu een soort van endo burn-out…
Mijn medebeheer was nog te pril om de vzw alleen verder te zetten en besloot dat het ook voor hen daar stopte. We deden de officiële aankondiging begin oktober met nog een laatste oproep naar hulp of overname van het beheer… En ik liet alles even op zijn beloop voor een paar maanden…
En die rustperiode was net wat ik nodig bleek te hebben! Drie maanden later, eind december, was ik met de opkuis en afronding bezig van een aantal praktische zaken, waaronder instanties verwittigen van ons definitief stoppen. Tot ik de laatste papieren moest invullen, de laatste AV moest opmaken, waarin we het einde van de vzw officieel bevestigden via het Staatsblad. Het.Ging.Niet. Ik kon die niet invullen en ondertekenen… Ik kon de vzw niet opgeven, loslaten… En toen voelde ik ergens diep vanbinnen het oude vuurtje nog lichtjes smeulen, de passie en onze missie ergens weggestopt maar niet helemaal begraven… Toen ik mijn twijfels aangaf aan een aantal bevriende lotjes waren zij niet verrast 😊
En dat was het laatste duwtje dat ik nodig had om te beseffen dat mijn verhaal met onze BES-vzw nog lang niet uitgeschreven was! De pauze was broodnodig om mijn mentale veerkracht weer op te bouwen, om lucht te geven aan mentale muizenissen en bepaalde inzichten te brengen, zalen af te ronden en een plaats te geven. En mezelf te beloven onze missie verder te zetten op een rustig tempo, met meer aandacht voor verbinding op alle vlakken, met een positieve ingesteldheid en niet meer vanuit woede en vechtmodus. En dat wierp al direct zijn vruchten af want in no time had ik een nieuwe ontzettend warme en positieve community rond mij die enthousiast mee de schouders onder BES vzw 3.0 willen zetten!
Hartjes voor jullie allemaal, jullie weten wie jullie zijn! 💛🌈🧡
Lieve Valerie je bent mijn grootste steun en klankbord binnen onze Endo groep. Je hebt me warm ontvangen en staat altijd klaar om me gepast advies te geven. Onderschat niet wat je voor ons betekent. Bedankt voor alle liefde en alle steun! Veel liefs Shana
Helemaal wederzijds eh meid! Het is een k*tziekte, maar ben tegelijk ook zo dankbaar voor alle mooie mensen die het mij al gebracht heeft! Dikke knuffel! (PS onderschat jezelf en je kracht ook niet, eh gij!)
Zo blij en dankbaar dat dit niet gestopt is. Er is zoveel goeds dat jullie doen voor de endopatiënten! Iedereen heeft wel eens een pauze nodig. Chapeau voor wat je doet meis! En zoals Shana zegt : “onderschat het niet!”
Veel liefs 🧡💛🧡
Lieve Lieselotte, dankjewel voor je warme woorden! Samen sterk eh! Jullie geven mij ook heel veel terug, waaronder liefde en energie en daar kan ik lang op doorgaan 🙂 Liefs