Geef endometriose een stem – Thalina

Mijn naam is Thalina, 28 jaar en dit is mijn verhaal. 

ENDOMETRIOSE TRAJECT

Alles begon bij mij een aantal jaar geleden, toen ik hevige buikpijn kreeg. Het was een pijn die ik nog nooit ervaren had en werd erger en erger. Het heeft heel lang geduurd eer ze gevonden hebben wat ik had. Dokter na dokter, scan na scan, onderzoeken na onderzoeken ging ik meer onderuit. Niet alleen fysiek werd het zwaarder om de pijn te verdragen en tegelijk te kunnen blijven functioneren, ook mentaal kreeg ik het heel zwaar. 

Ondanks dat ik een schitterende vriend heb die mij door alles gesteund heeft en mij heeft opgevangen waar nodig, ondanks het feit dat ik kon terugvallen op familie en vrienden was dit voor mij te zwaar. Ik voelde dat ik niet meer kon doen wat een toen 26 jarige kon doen. Ik moest keuzes maken in mijn sociaal leven, ik kon mij niet meer 100% geven op mijn danslessen en zelf werken was soms te zwaar. Ik lag ’s avonds of in het weekend meer te slapen of te rusten dan dat ik kon genieten van het leven. Het was precies terug Coronatijd voor mij. Ik kon enkel nog vermoeid en met pijn buiten komen. 

Niet veel mensen wisten hoe ernstig het was, hoe hard en hoe veel ik moest recupereren van dagelijkse dingen. Ergens had ik een schaamte om dit te zeggen, om “nee” te zeggen tegen vrienden of familie. Ook omdat ik nog niet goed wist wat er precies aan de hand was. 

Toen ik eindelijk de diagnose van endometriose kreeg, voelde ik mij ergens opgelucht dat ze gevonden hadden wat ik had en dat het niet in mijn hoofd zat. Doordat het een ziekte is dat ik de rest van mijn leven moet meedragen en die gevolgen kan hebben op de toekomst, heeft het toch lang geduurd eer ik dit verwerkt had. Ik was ook recent veranderd van werk en ik was daar op die korte tijd al een paar keer afwezig geweest door de pijn. Ik kreeg schrik dat ik mijn job zou verliezen maar gelukkig had mijn werkgever veel begrip en hielpen ze mij op de weg naar de operatie. 

Die volgde een tijdje nadien, waarbij ze een stuk darm verwijderden die volledig doorboord werd door een cyste. Een buik vol verklevingen en een lange operatie verder was het tijd om te herstellen. In het begin van mijn herstel voelde ik mij moe en machteloos. Ik kon niets en ik moest voor alles terugvallen op mijn vriend. Ik had het geluk veel hulp te krijgen van hem en mijn familie of schoonfamilie. De lieve berichten van vrienden, familie en zelf collega’s hielpen mij om sneller te herstellen, vanwege de motivatie. De eerste maanden waren zwaar maar beetje per beetje ging het beter. 

DAGELIJKS LEVEN

Vandaag voel ik mij tamelijk goed. Ondanks dat ik sinds de diagnose een mindere weerstand heb en ik voel dat ik langer moet recupereren, weet ik dat ik meer naar mijn lichaam moet luisteren. Mentaal voel ik mij tamelijk goed. Dat komt voor mij deels doordat ik mij gehoord en gesteund voel door mijn omgeving maar ook door in contact te staan met lotgenoten. Daarbij heeft de FB-groep ‘Endometriose FB-community van Behind Endo (Stories) vzw’ mij enorm geholpen. Het gevoel dat je niet alleen bent, dat je daar uw verhaal kunt delen zonder dat er ook maar iemand jou veroordeelt. Je kan praten tegen mensen die jou snappen, die weten wat je doormaakt en voor mij is dat een opluchting en hielp dat enorm in mijn herstelproces. Ik ben deze groep dan ook enorm dankbaar.