Ik ben Stefanie en ik koos ervoor om samen met mijn moeder op de foto te staan voor deze bewustwordingscampagne ‘Endo heb je niet alleen!‘
Mijn moeder stond altijd aan mijn zijde tijdens dit helse avontuur genaamd: ‘leven met endometriose’.
Tijdens mijn ziekenhuisopnames stond ze elke dag aan mijn ziekbed en ging ze mee ‘een weekje’ logeren aan de andere kant van het land. Ook kwam ze regelmatig bij mij thuis op bezoek om te horen of ik iets nodig had of belde ze even op om te vragen hoe het ging. Na mijn operaties besloot ik een aangepast dieet te volgen, wat ook voor haar een aanpassing was. Zomaar eventjes mee aan tafel schuiven, dat ging niet meer, maar met de nodige creativiteit worden er oplossingen gevonden.
Toen mijn diagnose werd gesteld, herinnerde mijn moeder zich dat een gynaecoloog haar ooit had gewaarschuwd dat ze geopereerd zou moeten worden om endometriose te voorkomen. Pas toen ik zelf de diagnose kreeg, werd de ware impact van de ziekte duidelijk. Het was voor haar ook een leerproces, maar ze heeft altijd geprobeerd te begrijpen wat ik doormaakte.
Zelf kreeg ik de diagnose van endometriose voor het eerst in maart 2023, na zo’n 20 jaar menstruatiepijn. Ondanks dat ik de term endometriose eerder had aangedragen bij gynaecologen, werd de diagnose steeds ontkend. In april 2023 werd de ziekte eindelijk bevestigd via een eerste operatie. Deze werd echter minder goed uitgevoerd, en dus besloot ik verder te zoeken naar meer gespecialiseerde artsen. In januari 2024 werd ik voor de tweede keer geopereerd.
Deze twee operaties, samen met de omstandigheden waarin ik jarenlang had vertoefd, hebben me uiteindelijk tot verplichte rust aangezet. Sindsdien volg ik een aangepast dieet, ga ik wekelijks naar fasciatherapie en op regelmatige basis naar de osteopaat. Ik ga ervan uit dat alle beetjes helpen en ik durf voorzichtig positief te zijn: het begint zijn vruchten af te werpen. Hopelijk blijft het zo!