Endo heb je niet alleen – Célia

Hiii, ik ben Célia (21) en kreeg twee jaar geleden de diagnose endometriose.

Alles begon ongeveer negen jaar geleden, toen de eerste symptomen verschenen. Ik was een jonge tiener die net haar menstruatie had gekregen en voor wie veel “vrouwelijke kwaaltjes” nog een mysterie waren. In het begin had ik vooral buikpijn tijdens mijn maandstonden, waardoor ik zeker één week per maand niet naar school kon. De pijn was simpelweg ondraaglijk. Geleidelijk verspreidde de pijn zich naar mijn rug, bekken en benen. Soms wilden mijn heupen en benen gewoon niet meewerken. Wat begon als pijn tijdens mijn menstruatie, groeide over een periode van maanden uit tot een dagelijkse strijd.

Gedurende zeven lange jaren zonder diagnose heb ik tussen de 15 en 20 verschillende artsen geraadpleegd: gynaecologen, endocrinologen, osteopaten, fertiliteitsartsen, kinesisten, bekkenbodemtherapeuten… Ik smeekte om begrip, hulp en een verklaring. Maar telkens weer kreeg ik te horen: “Oh, een beetje buikpijn tijdens je maandstonden is normaal, hoor!” of “Goh, jij hebt precies een lage pijndrempel. Neem gewoon een pilletje en ga even liggen, het gaat wel over.”

Pas na mijn eerste laparoscopie (kijkoperatie) kreeg ik eindelijk mijn diagnose. Dat nieuws kwam hard binnen. Eind 2022 leerde ik mijn huidige gynaecologe kennen. Bij onze eerste afspraak gaf ik haar een lijst met al mijn symptomen en mogelijke chronische aandoeningen. In maart 2023 kreeg ik de bevestiging: endometriose graad 2. Na jaren van pijn, onbegrip en ongeloof—door het gebrek aan professionaliteit van sommige artsen—was ik eindelijk opgelucht. Eindelijk kon ik woorden plakken op mijn pijn en gevoelens.

In april 2024 onderging ik een tweede, meer ingrijpende operatie. Zowel in mijn buik als in mijn baarmoeder werd endometriose verwijderd. Er werd meer weefsel aangetroffen dan een jaar eerder, en er werden verklevingen losgemaakt. Daarnaast werd er in mijn baarmoeder een stukje spierweefsel weggelaserd om latere vruchtbaarheidsproblemen te voorkomen. De revalidatie was langer, zwaarder en pijnlijker dan verwacht. Helaas heb ik tijdens mijn herstel te weinig naar mijn lichaam geluisterd en te snel te veel willen doen.

In mei 2024 kreeg ik een interne bloeding in mijn baarmoeder. Het litteken in mijn baarmoederwand genas niet goed na de operatie, waardoor er een postoperatieve bloeding en een ontsteking ontstond. Ik belandde meerdere keren op de spoed met hevige zwarte bloedingen en de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld. De pijn was zo ondraaglijk dat ik mijn haar eruit had kunnen trekken of mijn nagels in mijn benen had kunnen drukken. Gelukkig kreeg ik de juiste opvolging en behandeling, en—belangrijker nog—werd er eindelijk naar mij geluisterd. Inmiddels ben ik weer oké.

Wat mij helpt om mijn pijn te verlichten, stress te verminderen en mijn dagelijks leven zo goed mogelijk te ondersteunen? Maandelijkse osteopathie en bekkenbodemtherapie, voetreflexologie, mindfulness en meditatie. Ik ga ook om de twee weken naar een psycholoog, want mentaal welzijn is net zo belangrijk als fysiek herstel—en volkomen normaal om aandacht aan te besteden.

Dankzij een geweldig supportnetwerk om me heen heb ik geleerd om te leven met mijn diagnose, mijn symptomen en de bijwerkingen van behandelingen. Het belangrijkste dat ik heb geleerd? Het is helemaal oké om af en toe op de rem te staan, te vertragen en mezelf de tijd, rust en ruimte te gunnen die ik nodig heb. Stress heeft een enorme impact op mijn symptomen, dus ik ben elke dag bezig met het vinden van manieren om hier beter mee om te gaan.

Een dikke knuffel voor alle lotgenootjes 💛