Endo Stories – Anoniempje

Ik vertel dit liever anoniem, omdat er toch best een stigma ligt op chronisch zieke mensen die werken. Als werkgevers je op Google opzoeken en zien dat jij voor de rest van je leven een aandoening zult hebben (ook al heb je deze onder controle), kun je er donder opzeggen dat ze (on)bewust toch afknappen. Dit is heel logisch en begrijpelijk, maar helaas niet helemaal eerlijk en/of prettig voor mij. Hopelijk verandert dit in de toekomst!

Op dit moment werk ik fulltime in een groot mediabedrijf, waar ik het ontzettend naar mijn zin heb.

Door Corona heeft iedereen en ook ik een pas op de plaats moeten maken. Maar ik merk dat ik langzaam terug meer energie en zin krijg om leuke dingen te gaan ondernemen. Ik hoop dan ook dat de regering dit snel toelaat.

Gelukkig hoorde ik op vrij jonge leeftijd al van het bestaan van endometriose, dit heeft de zoektocht gelukkig kunnen verkorten en ik wist precies bij welke arts ik terecht kon. Ik ben vrij jong voor het eerst ongesteld geworden, samen met de ‘verwachte pijn’. Doordat we van het bestaan wisten van endometriose, konden we snel schakelen. Hierdoor ben ik op mijn 13e voor het eerst bij de gynaecoloog geweest en konden zij afgaande op mijn verhaal, eigenlijk wel vaststellen dat het om endometriose ging.

Doordat ik heel jong was, was behandelen vrij moeilijk. Ik ben toen aan de pil gegaan en heb deze doorgeslikt tot ik ongeveer 16 jaar was. Toen ben ik geopereerd en hebben ze de endometriose weggebrand.

Het vervelende voor mij is dat als de aanvallen komen, ik ze niet voel aankomen. Ik word dus niet wakker met een ‘oh vandaag..’ idee. Het komt wanneer het komt, het is eigenlijk net als een grote boodschap doen, maar dan heel pijnlijk. ?

Op dit moment beïnvloedt endometriose mijn leven niet bijster veel, enkel dat mijn (sociale) emmer vaak wat sneller vol zit en ik rekening moet houden met aanvallen. Dit betekent dat ik altijd pijnstillers bij mij draag en nooit weet hoe de dag zal verlopen. Verder ben ik ook niet het type persoon dat zielig in bed gaat liggen, het leven gaat door.

Zelf ben ik lid van Endometriose Sisters op Facebook, hier heb ik zeker in de beginperiode van mijn diagnose veel informatie uit gehaald. Op dit moment kijk ik er niet zo veel op, er wordt vaak geklaagd over hoeveel pijn je hebt, hoe lastig het is etc. Dit zorgt alleen maar voor een negatieve gedachtegang en helpt niet mee aan een positieve lifestyle. Soms is klagen best lekker, maar het draagt voor mij niet bij aan mijn eigen leven. Dus eigenlijk scroll ik er een beetje langs.

Op dit moment vind ik dat er een hele hoop exposure wordt gegeven aan endometriose en vele vrouwen zijn op de hoogte wat het inhoud. Dat is goed!

Als ik andere vrouwen een advies zou mogen geven: ga niet bij de pakken neer zitten, werk aan je lichaam, je mindset en laat je niet tegenhouden.