Geef endometriose een gezicht – Sanne

“De endo-monsterlijke cyclus”

Herfst 2016

Het werd zwart voor mijn ogen … op de tast deed ik de koelkastdeur terug dicht en zette mezelf op de vloer neer met mijn rug tegen de koelkast. Het duurde langer dan normaal voor mijn ogen terug meewerkten. Ik was alleen thuis. Het was maandag en iedereen was gaan werken. Ik niet, ik had me voor de eerste keer ziek gemeld vanwege mijn regels.

“Wat nu?”

In mijn hoofd overliep ik al mijn opties. Yannick, mijn vriend, was gaan werken en hem storen voor deze bagatel leek onnozel. Ik stelde me de reacties van zijn collega’s voor. “Moet je even naar huis omdat je vriendin schrik heeft dat ze flauwvalt van haar regels?” In hun ogen zou het lachwekkend klinken, maar bij mij stond het huilen mij nader dan het lachen. Mijn ouders en zus waren ook gaan werken. Opeens bedacht ik me dat maandag betekende dat mijn toekomstige schoonmoeder en schoonzus thuis waren en zij woonden amper 500 meter verder. Ik wilde hen liever ook niet lastig vallen. Hulp vragen of hulp aanvaarden was en is niet mijn beste eigenschap, maar er was geen andere optie. Ik besloot dus maar met een krop in mijn keel mijn schoonmoeder te bellen. Ze was heel lief aan de telefoon. Mijn schoonzus zou er over 20 minuten zijn en bracht wat te eten voor me mee. Iemand kwam naar mij kijken dat betekende dat ik het berekende risico kon nemen om al zittend toch wat te drinken uit de koelkast te halen, misschien voelde ik me dan beter…

Dit is de eerste keer dat ik besefte dat mijn lichaam mij de laatste maanden steeds erger in de steek liet en ik begon me af te vragen waarom. Ik voelde me steeds slechter tijdens mijn regels. In november 2015 was ik gestopt met de pil, maar dit was nu toch al enkele maanden geleden. Mijn lichaam zou er nu toch aan gewoon moeten zijn. “Ik haat haat HAAT mijn regels!” Raakte ik nu maar snel zwanger, dan was ik daar tenminste even van verlost. Misschien maar goed dat ik toen niet wist dat maanden, jaren zouden worden…

In juni 2017 kreeg ik na mijn eerste gynaecologische echo de diagnose endometriose. Endometriose is normaal enkel vast te stellen of uit te sluiten met een laparoscopie, maar met mijn ziekte-graad was er een chocolade-cyste te zien rond mijn rechtereierstok die mijn eierstok aan het fijnknijpen was. Ik was op dat moment bijna 26 jaar en had nog nooit van het woord endometriose gehoord. Zoals je hierboven kan lezen, had ik die onderzoeksstoel van de gynaecoloog in mijn jonge jaren vermeden. Deze afspraak werd dan ook geregeld door mijn zus omdat zij het hoognodig vond dat ik een keer ging laten onderzoeken wat er werkelijk mis was met mij. De clown in mij wil je nu vertellen dat ik wel meer als één vijs los heb, maar hè that’s another story. Wie laat er nu pas op haar  26 jaar een eerste gynaecologische echo doen? En daarbij ook voor de eerste keer een uitstrijkje. Ik herinner me wel dat ik eens tegen mijn huisarts gezegd heb dat ik veel last had van mijn darmen tijdens mijn regels, maar dat werd naar mijn gevoel afgewimpeld onder het motto ‘veel vrouwen hebben daar last van’.

Hadden mijn huisarts of mijn mama mij eerder op die onderzoeksstoel moeten plaatsen? Waarschijnlijk wel, maar ik neem ze niets kwalijk. We zijn allemaal mensen.

Mijn vriend Yannick was tijdens de echo in de wachtzaal blijven zitten. Ik herinner me dat ik buiten kwam en tegen hem zei: “Ik heb iets…” maar de naam ontglipte mij al. Er werden afspraken voor mij vastgelegd in het ZOL van Genk. In het Maria-ziekenhuis waren ze immers niet gespecialiseerd. Ik was opgelucht dat de afspraken pas in september en begin oktober zouden plaatsvinden. Ik ging immers in augustus nog trouwen en dat leek me veel belangrijker.

Toch volgde september-oktober nog vrij snel. Ik herinner mij dat de dokter tegen mij zei: “Meisje, jij moet echt al veel pijn gehad hebben.” Dit was de eerste keer dat ik validatie voelde voor de pijn die ik afgelopen periode (november 2015-september 2017)  gevoeld had en dat was echt wel een meerwaarde. Het besef dat dit een chronische ziekte was, was er nog niet. Ik was nog altijd mijn eigen positieve zelf. Ik ga mij hier één keer aan laten opereren en dan gaan we hier nooit meer van horen. Oh boy, was I wrong…

In november 2017 volgde mijn eerste endo-operatie. De operatie verliep goed en ze gaven me nog 6 maanden om natuurlijk zwanger te worden. De pijn kwam wel snel terug en nadat ik in maart 2018 een miskraam had, werd er opnieuw een 3D echo gemaakt. Ze zouden dan bekijken of er al een fertiliteitstraject zou volgen of … (Cynische kanttekening: het is altijd leuk om met een miskraam tussen allemaal zwangere vrouwen in een wachtzaal te zitten voor een 3D-echo…) Het resultaat was onverbiddelijk. Mijn endo was na nog geen 6 maanden al helemaal “terug” en ze wilden graag een nieuwe invasieve operatie inplannen. Het was alsof iemand de grond onder mijn voeten wegtrok. Mijn positieve mindset was tot nu toe in staat geweest met mijn fysieke beperkingen te dealen maar dat werd nu moeilijker…

Ik zakte als een kaartenhuis in elkaar. De diagnose in juni 2018 van zowel huisdokter als psycholoog was burn-out. Zo voelde ik mij ook, letterlijk opgebrand. Dit was trouwens de eerste keer dat ik ooit in mijn leven een psycholoog had bezocht en ik ga tot op de dag van vandaag nog steeds, enkel iets minder frequent.

Burn-out, een term die de dag van vandaag vaak gebruikt wordt voor mensen die het even teveel wordt om welke reden dan ook (werk, drukke maatschappij, verlies, combinatie van omstandigheden,…). Ik plaats het graag in de categorie van verlies, het verlies van een gezond lichaam. Als we over endometriose praten, hebben we het vaak over de fysieke gevolgen voor endo-warriors en te weinig over de mentale en emotionele gevolgen die niet te overzien zijn.

Mijn vertrouwen in onze reguliere geneeskunde was naar een laag pitje gezonken en toch wist ik dat ik een tweede operatie nodig had. Na een google search kwam ik terecht bij de vzw (nvdr Endohome vzw) die zich inzet voor endo-warriors. Na een lotgenotencontact met nieuwe inzichten besloot ik UZ Leuven te contacteren voor een tweede opinie.

Deze onderzoeken lieten even op zich wachten en toen ik in juli 2018 last had van bloedverlies uit mijn darm, heb ik in het Maria-ziekenhuis ook nog een coloscopie ondergaan om uit te sluiten dat er niets ernstig aan de hand was.

Dit was de eerste uit een reeks onderzoeken waarin ik eindelijk geleerd heb mijn schaamte aan de kant te zetten. Je herinnert je vast nog wel hoe ik die onderzoeksstoel in mijn jonge jaren had proberen te vermijden. Er was nu geen ontkomen meer aan en als ik al dacht dat een gynaecologische echo voor mij qua schaamte een brug te ver was, dan was een coloscopie en een RX van de darm dat wel zeker. Om nog niet te spreken over het zoutachtig goedje dat ik op korte tijd 4 keer uitdronk om mijn darmen leeg te maken. Allez “goedje”, gemiddeld 2 liter tot het in mijn geval gewoon niet meer binnen te houden was…

Mijn mindset had ondertussen zo’n klappen gehad dat ik er niet meer in slaagde rond mijn fysieke beperkingen te kijken. Als ik al sociale evenementen heb bijgewoond dan waren deze zeer schaars en heb ik ze op automatische piloot beleefd. Ik heb dus in deze periode niet veel anders gedaan dan thuis tussen zetel en bed gewisseld. Pijnstillers geslikt zoals tiktakjes. Dit was voor mij zeker niet normaal, want pijnstillers werden in mijn ouderlijk huis enkel genomen na een bezoek aan de dokter en als die ook effectief bevestigd had dat je ziek was. Ik heb veel series en films gekeken en boeken gelezen, alles om even uit deze realiteit te ontsnappen.

Februari 2019 was het tijd voor mijn tweede endo-operatie. Ik herinner me dat Yannick tegen mij zei voor ik binnen ging: “Adem nog eens goed in, want dit is misschien wel uw laatste frisse lucht voor de komende week”. Ik lachte. Als ik van mijn man Yannick één ding kan zeggen dan is het wel dat hij een nog grotere clown is als ik en dat zijn creatieve perceptie zo mijlenver ligt van anderen hun perceptie dat hij het leven nooit saai maakt. 🙂

Ik was zo goed voorbereid als ik kon zijn. Ze hadden me uitgelegd hoe de operatie multidisciplinair ging verlopen. Er zou zowel een uroloog, een endo-specialist (pr. C. Tomassetti) en een darmspecialist aanwezig zijn en ze hadden 8 uur in het OK gereserveerd om deze operatie uit te voeren. Gelukkig heb ik geen angst voor operaties, naalden,… en toch had niets mij kunnen voorbereiden op de pijn die ik voelde toen ik terug wakker werd. Ik weet zelfs niet eens of het eerste moment dat ik me herinner echt is of dat ik dit gedroomd heb. De verpleger zag mij ontwaken, bevroeg mijn pijn en stak daarna een morfinespuit in mijn dijbeen waardoor ik terug in slaap viel. Het volgende moment zag ik Yannick die een rood hartvormig Leonidas-doosje vasthield, waarna ik opnieuw die pijn ervaarde alsof mijn buik in brand stond…

De volgende dag besefte ik echt dat mijn buik aanvoelde alsof ik innerlijke brandwonden had. Mijn buik hing vol met plakkers en er was ook nog een drainage die verbonden was met het punt waar ze mijn dikke darm terug aan elkaar genaaid hadden.  Er werd in de late namiddag aan mijn bed gediscussieerd. De specialisten maakten zich zorgen over de hoeveelheid bloed die nog uit de drainage liep en ze vroegen zich af of er inwendig nog een bloeding was die moest gestopt worden. “Hoe moet die dan gestopt worden?” De woorden verlieten mijn mond terwijl het angstzweet mij uitbrak. “We zullen het dan terug moeten openmaken onder plaatselijke verdoving.” Meestal heb ik heel veel respect voor medisch personeel, zeker hoe zij hun gevoel aan de kant kunnen zetten en het hoognodige doen. Op dat moment was ik echter bereid alles binnen handbereik naar hun gezichten te smijten, ook al was dit enkel een hondenknuffel en hun uit te schelden: “Stelletje barbaren, jullie hebben mij net gisteren verminkt. Er is geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt om jullie met een mes nogmaals in de buurt van mijn buik te laten komen.” Zelfs hier had ik de kracht niet voor, ik stemde gehoorzaam in. Gelukkig kwam het nooit zover en verminderde de bloeding vanzelf.

In de komende dagen en weken werd duidelijk hoe lang de revalidatie periode zou duren. Een moment zal mij altijd bijblijven. We waren ongeveer 10 dagen na de operatie. Yannick kwam even kijken of ik nog niet in de wc gezakt was. Ik spendeerde hier veel van mijn tijd. Ik had enorm veel last van bloederige urine door de stents die ze geplaatst hadden in de verbindingen tussen mijn nieren en blaas zodat deze niet zouden dichtgroeien. De tranen rolden over mijn wangen. “Ik wil hier niet meer zijn.” Mijn woorden voelden aan als ijs. We waren een lange weg van de eeuwig optimistische Sanne die het altijd wel langs de positieve kant bekeek. De emotionele schade die ik met deze zin bij mijn man Yannick berokkend heb, zou me pas later duidelijk worden. Wat wel duidelijk was op dat moment, was dat we daar het dieptepunt bereikt hadden. Vanaf daar bouwden we terug op. Ik ben tot op de dag van vandaag heel blij met de operatie in UZ Leuven en ben het hele team heel dankbaar. Het heeft mijn levenskwaliteit enorm verbeterd.

Bij de check-up werden we wel op de hoogte gesteld dat er nog endo was vastgesteld op mijn diafragma. In een notendop: ze hebben dit niet kunnen verwijderen omdat als mijn darm dan zou gaan lekken, de kans bestond dat dit tot bij mijn longen kon lopen en dit is gevaarlijk. Deze letsels zouden wel een klaplong kunnen veroorzaken. Ik besloot om voorrang te geven aan mijn fertiliteitstraject, want ik had toen niet veel pijn aan mijn middenrif of schouders.

Mei-Juni 2019 – Start fertiliteitstraject

Naar aanloop van het fertiliteitstraject heb ik een heel aantal gesprekken met mijn man Yannick en mijn psycholoog gevoerd. Hieruit hebben we besloten om maximum 3 van mijn 6 “terugbetaalde” IVF-pogingen op te gebruiken. Het leek ons verstandig om dit nu te beslissen voor het te emotioneel werd.

Na een operatie check-up bij pr. C. Tomassetti werden we direct doorverwezen naar de fertiliteitsafdeling. Er was die namiddag nog een plaats vrij gekomen en we waren nu toch daar. Ik wil hier niet te ver over uitwijden, maar één van de vroedvrouwen was niet op de hoogte dat er een plaats was vrijgekomen en dacht dat er gewoon een koppel was bijgeplaatst. Aangezien ze dacht dat wij het afgezegde koppel waren die in de wachtzaal zaten en ze de deur van het consultatie lokaal open liet, konden we heel het gesprek meevolgen waarin ze lag af te geven tegen een collega. (Ik ga ons nu even ophemelen.) Gelukkig hebben Yannick en ik een heel groot relativeringsvermogen en begrijpen we dat het mensen omwille van werkdruk of wat dan ook altijd wel eens teveel kan worden. Toch gaat deze kennismaking met de fertiliteitsafdeling me bijblijven…

De komende periode werd mijn leven nog strakker rond ziekenhuisbezoeken en hormooninspuitingen gepland. In het begin verkoos ik om deze inspuitingen te laten doen door Yannick of mijn zus, maar al snel werd dit praktisch niet meer haalbaar en leerde ik mezelf inspuitingen zetten. Ik probeerde mijn mentale en emotionele mindset onder controle te houden door mezelf duidelijk voor te houden: “Wie is er nu aan het praten? De Hormies of ik?”

De eerste pick-up kon dan ook niet snel genoeg komen. Er begonnen behoorlijk wat follikels te groeien in mijn eierstokken. Zaterdag 6 juli kwam dan het telefoontje dat ze maandagochtend de pick-up zouden doen. We moesten zondag nog naar een babyborrel van vrienden en ik denk dat ik Yannick voor vertrek er nog even aan herinnerd heb dat het niet de bedoeling was dat hij alcohol ging drinken. Babyborrels of andere sociale bijeenkomsten waren voor mij heel confronterend. Heel wat mensen waren ondertussen op de hoogte van wat er met mij aan de hand was. De meesten wel viavia, ik lijk een heel open persoonlijkheid, maar ik ben heel discreet met de dingen die me werkelijk raken. Het blijft raar als mensen die je amper kent je met een soort medeleven aankijken, ook al is het met goede bedoelingen, of als mensen jouw verhaal gaan vertellen alsof ze het zelf hebben meegemaakt, waar je bij staat of zelfs niet bij bent.

Ik zou je nu willen vertellen hoe je je zou moeten gedragen als je een endo-warrior tegenkomt, maar jammer genoeg heb ik de gouden regel ook nog altijd niet gevonden en ik denk ook niet dat deze bestaat. Als ik dan een paar tips mag geven: confronteer haar niet in het midden van een sociale bijeenkomst, luister zonder tips of advies, vertel haar gewoon iets leuks of iets grappig om haar even af te leiden.

Zoals ik ergens wel had verwacht, had Yannick wel alcohol gedronken op deze babyborrel en nog niet zo’n klein beetje. Mijn Hormies zijn in de auto zo ontploft dat ik hem onderweg in zijn geboortedorp uit de auto heb gezet. Amper 1,5 km verder had ik alweer spijt. Ik belde mijn schoonmoeder op om over mijn toeren uit te leggen wat er gebeurd was en dat zij hem maar moest gaan zoeken. Ik ga je de rest van dit verhaal besparen, maar ik kan je zeggen dat ik me nooit meer in de steek gelaten heb gevoeld dan op dat moment. Na kort overleg en een nacht slaap besloot ik de pick-up toch te laten uitvoeren.

Het zou niet echt als een shock moeten gekomen zijn dat ik 24 uur later telefoon kreeg dat alle zaadcellen al dood waren en er dus geen van mijn 7 eicellen bevrucht waren. Ik kreeg nog een technische uitleg dat ze volgende keer ICSI gingen doen, want dat het kon zijn dat mijn eicellen een soort stof afgaven die zaadcellen dood. Ze gaven me de tijd om dit te verwerken en ik mocht bellen als ik wist wat ik wou doen.

Toch werd de zomer gevuld door leegte. Mijn huwelijk hing aan een zijden draadje en ik had moeite om me erover te zetten. Sommigen die dit lezen, hebben nu de neiging om Yannick te gaan veroordelen, maar jullie mogen niet vergeten dat zijn brede schouders de afgelopen periode al heel veel gedragen hadden en dat iedere mens fouten maakt.

September 2019

Nadat we in augustus de kans gekregen hadden om als koppel terug naar elkaar toe te groeien, besloten we er in september opnieuw voor te gaan. Ik besloot ook mijn eigen leven terug op de rails te krijgen. Ik begon opnieuw te sporten en voelde dat ik mentaal ook terug veerkrachtiger werd, ook al had ik nog een lange weg te gaan.

Bij deze pick-up bleven er na ICSI 3 mooie embryo’s over, van de 5 eicellen. Eenmaal thuis van de pick-up kromp ik in elkaar van de pijn. Dit was toch niet normaal. Ik had dit bij de vorige pick-up toch niet zo ervaren. Ik besloot even af te wachten en de volgende dag ging het gelukkig beter. Maar bij de terugplaatsing werd duidelijk dat mijn rechtereierstok een inwendige bloeding had veroorzaakt met een cyste vol bloed tot gevolg.

Toch vond er na terugplaatsing geen innesteling plaats. Klein lichtpuntje, de 2 overgebleven embryo’s werden ingevroren tot cryo’s en ik hoefde even geen hormooninspuitingen meer te ondergaan voor een nieuwe pick-up. Er werd in oktober weer een uitgebreide 3D-echo uitgevoerd om te kijken hoe groot de cyste aan mijn rechtereierstok was en of alles voor de rest oké was.

De cyste met oud bloed had een doorsnede van 4 cm en ze konden me niet vertellen of dit invloed zou hebben op een eventuele zwangerschap. Ik besloot mijn lichaam weer wat rust te gunnen.

Januari 2020

Het origineel plan was om de cryo terug te plaatsen in een natuurlijke cyclus, om zo de kansen van innesteling te vergroten. Er was een samenwerking tussen het Maria-ziekenhuis en UZ Leuven om het op en neer gerij voor mij toch enigszins te beperken. Toch liep dit niet helemaal volgens plan en werd de natuurlijke cyclus gemist. Eind januari beslisten ze dan om in een hormooncyclus de cryo terug te plaatsen.

Ineens brak er niet enkel voor mij, maar voor heel de wereld een onzekere tijd aan met de uitbraak van corona in Azië. De fertiliteitsafdeling van UZ Leuven sloot door de lockdown en ze werkten enkel de urgente trajecten van dat moment nog af. Ik was daar gelukkig bij. De parking was leeg toen we aankwamen voor mijn terugplaatsing.   

Verdict: biochemische zwangerschap, er was een hcg stijging, maar deze was niet hoog genoeg om van een gezonde zwangerschap te spreken. Toen ik met de hormonen stopte, braken mijn regels vanzelf door zoals mij was uitgelegd. Ik kreeg (voor de verandering met heel de wereld) een lange periode van reflectie.

Deze periode heeft me wel ontzettend goed gedaan. Ik ben gaan inzien dat het leven voor iedereen fragiel is, want mijn cocon was zo klein geworden. Ik werd geleefd door mijn Hormies. Het was tijd om mijn leven terug zelf in handen te nemen.

Mei, juni 2020

In de tweede helft van mei liet ik mijn laatste cryo terugplaatsen, maar ook hier was er geen innesteling. Ik besloot mijn derde en tevens laatste pick-up ook maar te laten uitvoeren. Als ik eerlijk ben, had ik de hoop wel ergens al opgegeven, misschien uit zelfbescherming.

Bij deze pick-up was maar één goede eicel meer, de embryo die teruggeplaatst werd, was wel nog van mooie kwaliteit, maar leverde opnieuw niets op…

We waren iets meer als een jaar verder en eigenlijk was ik ook opgelucht dat de komende periode niet meer zou gevuld zijn met tientallen ziekenhuisafspraken. Ik was klaar. Mentaal en emotioneel had ik alles gegeven wat ik nog in mij had. Fysiek was mijn lichaam op van als speldenkussen gebruikt te worden, mijn buik is getekend met mijn endo-schatkaart en alle Hormies hadden mijn fysieke voorkomen helemaal veranderd.

Toch had het terug gaan sporten mij al veel opgeleverd en besloot ik dit verder te zetten. Ik verdiepte mij steeds verder in complementaire geneeskunde en paste op eigen houtje mijn voedingspatroon helemaal aan en gooide alle Hormies in de vuilbak.

Het interesseerde mij zo fel dat ik besloot om in september een opleiding te gaan doen rond gezondheid. Een schooljaar lang zou ik me verdiepen in voeding, anatomie, pathologie, psychologie en psycho-pathologie van ons lichaam, ook lichaamswerk en beweging.

In november 2020 volgde er een shock van ongeloof. Ik was natuurlijk zwanger. Mijn huisdokter prikte mijn bloed 2 keer op 7 dagen van elkaar om er zeker van te zijn dat het hcg mooi steeg. Na overleg met de psycholoog besloten we onze ouders en schoonouders wel al in te lichten. Ze hadden immers met ons alle moeilijke momenten doorstaan en mochten nu delen in de vreugde, al wisten zij ook wel dat dit een nog voorzichtige vreugde was.

We bleven voorzichtig tot aan de eerste echo in UZ Leuven. Yannick mocht corona-gewijs in de wachtzaal blijven wachten. Ik moet eerlijk zeggen dat het angstzweet me hier opnieuw uitbrak. Ik wist niet dat een mens zoveel gevoelens tegelijk kon voelen. “Wat als het goed is? Dan krijgen we ineens wel een kind? Ik had er net vrede mee dat er geen kinderen zouden komen en nu wel? Hoe ga ik mijn opleiding afronden? Wat als het niet goed is? Hoe gaat Yannick reageren? Hoe gaan we dat onze ouders vertellen? Wat is er dan aan de hand? Zouden er dan nog stappen volgen?…”

Maar dan hoor je de hartslag op de echo en zie je een heel klein mini mensje. Je hart klopt effectief voor twee en zal ook nooit meer stoppen met kloppen voor 2.

De prof werd erbij gehaald en ik kreeg opnieuw een heel technische uitleg dat ze toch nog altijd voorzichtig bleven, maar dat als alles goed ging de baby op 39 weken (laatste week van juni) zou geboren worden via een keizersnede. Ik heb omwille van mijn endo een 4 cm litteken in mijn vagina die anders tijdens een natuurlijke bevalling zou kunnen scheuren. Met mijn positieve mindset die helemaal terug was, heb ik 6 maanden als clown gezegd dat ik wel blij was met deze keizersnede. Ik hoefde voor één keer eens niet af te zien.

Yannick zat ongeduldig in de wachtzaal en ik bleef wel heel lang weg. Dus het angstzweet brak ook bij hem uit. Toen ik naar hem toe liep, trok ik snel mijn mondmasker naar beneden en vertelde hem dat voorlopig alles oké was.

We gingen weer even in relax-stand tot de volgende controle. Ik heb me wel opnieuw heel goed laten begeleiden door mijn huisartsenpraktijk waar zowel mijn huisarts, psycholoog als vroedvrouw zat. Ik ben hen ontzettend dankbaar en ze hebben me ongelooflijk hard gesteund. Ik moet eerlijk bekennen dat het lang geduurd heeft eer ik me zwanger voelde. Het effectieve besef kwam pas heel laat, ook omdat ik heel voorzichtig bleef.

De maanden vlogen voorbij. We waren in blijde verwachting van een flinke dochter, al mocht ze wel tot 39 weken blijven zitten, want ik had immers nog een opleiding af te ronden. Ik ben namelijk een spontane duizendpoot met onnoemelijk veel passies en interesses. Ik leef als een trein en loop dus regelmatig mezelf voorbij.

Zo gezegd, zo gedaan. Eén week voor 29 juni, de geplande keizersnede-datum, verdedigde ik mijn eindwerk en zat mijn leer-groei-jaar er definitief op.

Mijn keizersnede-mopje verging me wel toen ik het OK binnen waggelde en het besef kwam dat ik deze keer wel alert zou zijn als ze mijn buik opensneden. Gelukkig ging alles goed en hebben we nu een dochter Lily Ivy.

Met mij gaat nu alles goed. Ik voel wel af en toe pijn aan mijn diafragma en sternum, maar nog niet voldoende om deze operatie al te laten uitvoeren. Ik neem ondertussen de hormoonpil Lueva en dat gaat goed.

Het besef dat ik chronisch ziek ben, is er nog altijd, maar is terug meer naar de achtergrond verdwenen.

Ik bekijk het altijd zo: het leven is voor niemand gemakkelijk en kan voor iedereen op elk moment veranderen. Dit wil niet zeggen dat je je gevoel moet wegstoppen of moet minimaliseren. Het wil wel zeggen dat je best leeft in het nu, op dit moment. Het heeft geen zin om je druk te maken over problemen die er nog niet zijn en misschien nooit zullen komen.

Trust yourself, you can deal with everything life throws your way. You are the (ENDO) WARRIOR !